تحقیق در مورد صهیونیسم بستر تروریسم

اختصاصی از فی فوو تحقیق در مورد صهیونیسم بستر تروریسم دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه5

صهیونیسم، بستر تروریسم

جلوه های خشونت درمنطقه خاورمیانه بویژه فلسطین و عراق که منشأ آن را باید حرکت سیاسی صهیونیسم دانست جان ساکنان این منطقه را بی مقدار و روح آنان را بیمار کرده است.

در روزها و هفته های گذشته مردم جهان و منطقه خاورمیانه شاهد بالا گرفتن دامنه خشونت و کشتار در این منطقه هستند و ظرف دو هفته گذشته بیش از 30 فلسطینی در مناطق خودگردان ونزدیک به 400 تن از مردم عراق در این کشور کشته شدند.
درست است که مطابق فلسفه سیاسی حکیمان و فیلسوفانی چون افلاطون، ارسطو، فارابی، و هگل، خشونت از درون انسان آغاز می شود. اما امروزه خشونت شکل توسعه یافته ای به خود گرفته است که ریشه آن به گروه ها، دولت

دانلودمقاله مسیحیت صهیونیسم

اختصاصی از فی فوو دانلودمقاله مسیحیت صهیونیسم دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

تاریخچه صهیونیسم مسیحی:
درمواجهه با فرایند جهانی شدن سه دین بزرگ جهان عکس العملهای متفاوتی نشان داده اند :
1-غرب مسیحی دین را ازسیاست جدا دانسته تا به آرامش وسکون دست یابد .
2- یهودیان آواره شده ودرملتها حل شده اند تا زمینه تشکیل حکومت اسرائیل به تدریج فراهم شد .
3-جهان اسلام درمسیر مبارزه، دین وسیاست را به هم پیوند زده وهویت خود را حفظ کرده است .

دراین میان دو دین مسیحیت ویهودیت دست به تعاملی میان خودشان زدند.
مسیحیان دراین میان قصد تسلط برآسیا وبخصوص خاورمیانه دارند وازطرف دیگر یهودیان که طبق پیشگوئیهای دین خودشان قصد احیای معبد سلیمان وزمینه سازی ظهور منجی خود را دارند . بنابراین یهودیان دراین بین زمینه ظهور مسیح را درخاورمیانه فراهم می کنند . مسیحیت غرب نیز یهودیان را ازحمایت خود محروم نمی کنند .1
با توجه به مطالبی که گذشت جریانی بوجود آمد که مسیحیت صهیونیسم نام داشت . جریان مسیحیت صهیونیسم جریانی است ، سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی ونظامی که با اتکاء به پیشگوئی آخرالزمان درمواضع خود قرار گرفته اند . این گروه یهودی ، ظهور عیسی (علیه السلام) درآخرالزمان را مشروط به وقوع جنگی عالم گیر وهسته ای می دانند واین منطقه جنگی را منطقه آرماگدون درفلسطین اشغالی می دانند وسرزمین موعود خود را علاوه برفلسطین ، سوریه ، عراق، ایران ، عربستان می دانند وشعار از نیل تا فرات را سر میدهند . 2

موسس مسیحیت صهیونیسم:
حال که تا حدودی با مسیحیت صهیونیسم آشنا شدیم بهتر است اندکی نیز درباره زمان تشکیل افراد موسس آن واهداف مسیحیت صهیونیسم بدانیم.

مسیحیت صهیونیسم توسط فردی به نام لوتر به جریان افتاد . لوتریکی ازرهبران نهضت پروتستانیسم بود که تحت تاثیر شدید تئلوژی عهد عتیق قرار داشت .

ازاقداماتی که توسط لوتر انجام شد می توان به موارد زیر اشاره کرد :
1- بزرگداشت یهود وبرتر دانستن این قوم .
2- متعلق دانستن سرزمینهای فلسطین یا ارض موعود به یهودیان ازجانب خداوند .

لوتر تا آن اندازه به تمجید ایهودیت پرداخت که درنوشته های خویش به این مسئله که او را یهودی بنامند افتخار می کرد . اینگونه افراط کاریها که توسط لوتر وهمراهان او انجام می شد باعث شد که این مسئله در اذهان عمومی جا افتاد که پروتستانیسم را مذهبی براساس شالوده های یهود بدانند ولوتر ازجانب کلیسای کاتولیک به عنوان پایه گذار انحراف درمسیحیت معرفی شود .

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله 12   صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید

تحقیق در مورد وهابیت

اختصاصی از فی فوو تحقیق در مورد وهابیت دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)


تعداد صفحه:57

سلفیگری و وهابیت

واژه “سلف” جمع “سالف” و به معنای “پیشینیان” است. “سلف” در نظر اهل سنت به نسل های نخست از مسلمانان یعنی اصحاب پیامبر(ص) و دو نسل بعد از آنان (تابعین و اتباع) اطلاق می شود.

 اصطلاح “سلفی” بر طیف وسیعی از جریانهای اسلامی و اندیشمندان اهل سنت اطلاق می شود که منادی بازگشت به شیوه “سلف”(پیشوایان اهل سنت در قرون نخست اسلامی) هستند. آنان شیوه سلف را نمایانگر اسلام ناب می دانند که جامعه باید به آن برگردد تا مجد و عظمت خود را بازیابد. اما در درون این طیف گسترده، نظریات و عملکردهای بسیار متنوعی وجود دارد: برخی از آنها روح اسلام را از “سلف” الهام می گیرند و بر پایه آن و با توجه به مقتضیات روز به اجتهاد می پردازند اما برخی دیگر در پی پیاده کردن دقیق دیدگاه و سخنان سلف هستند. از آنجا که سلف اهل سنت خود دارای شیوه یکسان نبوده اند از این رو “منادیان بازگشت به سیره سلف” نیز هرگز یکسان نیندیشیده اند.

به علاوه اینکه “سلف” در چه بازه زمانی مورد نظر باشد بسیار مهم است. مثلا اگر منظور از سلف تنها صحابه پیامبر(ص) و یک نسل بعد از آنان (تابعین) باشند، در این صورت امامان چهارگانه فقه اهل سنت نیز از دایره سلف خارج می شوند زیرا هر چهار امام (ابوحنیفه و مالک و شافعی و احمد بن حنبل) پس از عصر صحابه و تابعین زیسته اند. “سلفیگری” با این تفسیر، در مقابل مذاهب اربعه و مستلزم حجیت اجتهاد معاصران بر پایه احادیث و سخنان صحابه خواهد بود. از این رو اکثر علمای اهل سنت که تنها مذاهب اربعه(حنفی، مالکی، شافعی، حنبلی) را معتبر می دانند، با “سلفیگری” مخالفند زیرا سلفیگری را به معنای تخریب نظام فقهی که ابوحنیفه و شافعی و... بنا کرده اند، می دانند.

امروزه آنچه از اصطلاح “سلفی” به ذهن متبادر می شود بیشتر همان جریانی است که با عنوان “وهابی” شناخته می شود و شخصیتهای بارز آن “محمدبن عبدالوهاب” و “عبدالعزیز بن باز” و “ابن عثیمین” و... هستند. حال آنکه در چند دهه پیش این اصطلاح طیف بسیار گسترده ای را شامل می شد که در میان آنها نام متفکرانی همچون “محمد عبده” و “محمد رشید رضا” و “محمد غزالی(معاصر) “ به چشم می خورد. در واقع “وهابیها” در آغاز اقلیت کوچکی از جریانهای سلفی را تشکیل می دادند اما به تدریج توانستند سوار بر موج شده، خود را نمایندگان اصلی این جریان قلمداد کنند.

 اصطلاح “سلفی” نخست با ظهور برخی از مصلحان اسلامی که در پی نجات امت اسلامی از تعصبات شدید مذهبی بودند مطرح شد. آنان غالبا خود را پایبند به عقاید سلف دانستند ولی در زمینه فقه خواستار “اجتهاد جدید با توجه به اهداف شریعت” و “کاهش تعصبات مذهبی” شدند. این جریان را باید “سلفی اجتهادی” نامید. آنان خود را به فهم عالمان گذشته از قرآن و سنت محدود نمی کردند و معتقد بودند علمای دین باید متناسب با شرایط زمان و مکان به اجتهاد بپردازند. برجسته ترین شخصیتهای این جریان اصلاحی عبارتند بودند از: محمد عبده(د 1905م/1323ق)، محمد رشید رضا(د1935م/1354ق)، ابن بادیس الجزائری(د 1940م)، علال الفاسی(د1974م/1394ق.) از میان معاصران نیز محمد غزالی(د1996م) و یوسف قرضاوی(در قید حیات) در همین جریان می گنجند.

 اما به تدریج این اصطلاح به کسانی که خود را تنها به “ظواهر قرآن و سنت” پایبند معرفی می کردند و عملا هرگونه “اجتهاد جدید” را “بدعت” می دانستند، اختصاص یافت. این جریان همان پیروان “محمدبن عبدالوهاب” هستند که باید آنها را “سلفیهای نص گرا” یا “وهابی” بنامیم. از ویژگیهای بارز وهابیها این است که بسیاری از مخالفان خود را “کافر” می نامند.